Την πρώτη φορά, σέρβιρε η γλυκύτατη Λεμονιά, επίσης Ικαριώτισσα, από το «σκληρό» Καρκινάγρι - ένας από τους λόγους που το μαγαζί μάς είχε κλέψει την καρδιά. Την παρατηρούσαμε από μακριά να μεταφέρει στη μαγείρισσα την παραγγελία μας κι εκείνη να σηκώνει τα χέρια ψηλά σε «έλεος». «Παιδιά, η Νάγια λέει να μην πάρετε ΚΑΙ αυτό, είναι πολλά». Αργότερα, η ίδια η μαγείρισσα θα έβγαινε έξω και θα εξηγούσε: «Τι να το κάνω να μου σκάσετε; Σκοπός είναι να φάτε καλά και να μου ξανάρθετε».
Ξανάρθαμε, λοιπόν, για να ξαναφάμε εκείνο το μελωμένο κριθαράκι με χέλι αλλά και τη φακή με το σολομό και τις άλλες φρέσκες σαλάτες. Αυτό με είχε εντυπωσιάσει: ότι όλα τα πιάτα μύριζαν φρεσκάδα, ως σύνολο και ως ξεχωριστά υλικά. Ομως, το μενού στη «Νάγια» εκπλήσσει πάντα, αφού εξαρτάται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα καλά της αγοράς. Ετσι, τη δεύτερη φορά δοκιμάσαμε και μια ωραία μελιτζανόπιτα με χοντρό φύλλο, και ένα πιτάκι με κατσικίσιο τυρί, και λιαστή ντομάτα (πήραμε άλλα δύο από αυτό...). Παραγγείλαμε επίσης μια μερίδα τηγανητά μύδια που έρχονται με μια σκορδάτη σος με καρύδι, κάτι υπέροχες ψητές σαρδέλες με κάππαρη, που είχαν διατηρηθεί ζουμερές, και... μια τηγανιά (άσχετο).
Κλείσαμε γλυκόπικρα. Καθώς τρώγαμε τα φοβερά γλυκά -μια σοκολατόπιτα και ένα παγωτό καϊμάκι με γλυκό τριαντάφυλλο- και σιγοπίναμε μαστίχα, ρίχναμε κλεφτές ματιές και στην κουζίνα. Μια κρίση, από αυτές που ξεσπούν στις επαγγελματικές κουζίνες, είχε κάνει τη Νάγια να βγάλει την ποδιά και να φύγει, αφήνοντας σύξυλους τους υπολοίπους. «Αυτό είναι Ικαρία», είπε κάποιος και γελάσαμε...
«Νάγια»
Ευαγγελιστρίας 96 και Γαλατείας, Καλλιθέα
210-95.17.230
Τι ακούσαμε από το διπλανό τραπέζι
«Στ' αλήθεια πρέπει να βγω έξω να καπνίσω;»
Εδώ θα έφερνα...
...τους λιγότερο «στυφούς» από τους φίλους μου.
Check please!
15 - 20 ευρώ το άτομο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου